گواهی امضای دیجیتال یک فرآیند امنیتی است که به کمک آن، افراد می‌توانند به صورت امضای الکترونیکی اسناد و فایل‌های خود را معتبر و قابل قبول برای دیگران ارائه دهند. با این روش، امضای الکترونیکی قابل استناد و قابل اعتماد است و به همین دلیل در بسیاری از کشورها به عنوان معادل امضای شخصی قابل قبول استفاده می شود.

برای استفاده از گواهی امضای دیجیتال، افراد ابتدا باید یک گواهینامه امنیتی را خریداری کنند. این گواهینامه شامل یک کلید خصوصی و یک کلید عمومی است که هر کدام به صورت یک رشته هش‌شده از داده‌های غیرقابل خواندن تشکیل شده‌اند. کلید خصوصی توسط فرد حفظ می‌شود و باید محفوظ و ایمن باشد، در حالی که کلید عمومی برای ارسال به دیگران استفاده می‌شود.

با استفاده از کلید خصوصی، فرد می‌تواند اسناد خود را با امضای الکترونیکی مجهز کند. برای این کار، داده‌های متنی اسناد با استفاده از الگوریتم رمزنگاری SHA-256 به یک رشته هش‌شده تبدیل می‌شوند. سپس کلید خصوصی برای امضای دیجیتال این رشته هش‌شده استفاده می‌شود. این کار باعث می‌شود که هرگونه تغییری در محتوای اسناد باعث تغییر در رشته هش‌شده و در نتیجه نامعتبر شدن امضای الکترونیکی شود.

در ادامه، امضای الکترونیکی با استفاده از کلید عمومی بررسی می‌شود. برای این کار، رشته هش‌شده و امضای الکترونیکی به همراه کلید عمومی به یک مرکز تأیید کننده معتبر ارسال می‌شود. این مرکز با استفاده از کلید عمومی، امضای الکترونیکی را بازمی‌گرداند و با رشته هش‌شده ارسال شده مقایسه می‌کند. اگر هر دو رشته با یکدیگر مطابقت داشته باشند، امضای الکترونیکی تأیید شده و قابل قبول است.

از گواهی امضای دیجیتال در بسیاری از حوزه‌ها استفاده می‌شود، از جمله عقود الکترونیکی، اسناد قانونی، امضای مالی، سامانه های اداری و بازرگانی، و غیره. با توجه به این که این روش امنیتی بسیار ایمن و قابل اطمینان است، می‌توان گفت که آینده امضای الکترونیکی و گواهی امضای دیجیتال روشن است.